Toestanden…
Kom net uit Venetie, de laatste stop op mijn ‘mini European tour’, waar ik de eerste van een nieuwe serie werken liet zien en die mij die week daarvoor, in gezelschap van mijn broer Onno ook al naar London en Ibiza voerde, eindelijk terug in thuishaven Amsterdam, moet ik al weer direct door voor een optreden en meet & greet aan de US East Coast.
Zoals jullie waarschijnlijk al weten heb ik een haat liefde verhouding met de US. Het land van de onbegrensde mogelijkheden, pioneers geest en kinderlijk enthousiasme, maar ook het land van kleinburgelijkheid, conservatisme, en evangelisch uitgedragen kapitalisme. Ik kom er regelmatig, maar door het gedoe en de paranoia rond 9/11, en de daarbij horende ‘veiligheids maatregelen’ zie ik altijd eeen beetje op tegen de reis.
Je mag tegenwoordig nog geen flesje water mee het vliegtuig in nemen. Eenmaal aangekomen en door het hele circus van immigratie en douane heengekomen krijg ik er meestal wel weer erg veel lol in. Uiteindelijk wonen er toch veel van m’n vrienden, hangt mijn werk in de musea van Los Angeles en Denver en in diverse toonaangevende prive collectives, is Eminem op tour geweest met mijn Pillman, deed ik een tentoonstelling bij de beruchte en legendarische galerist Mary Boone (die in de 80er jaren Basquiat en Schnabel bracht), VJ optredens in New York met o.a. Paul van Dyk en in Miami met House grootheden als Tony Humphries, en Little Louis Vegas. En, als voorlopig hoogtepunt: de animaties voor de Disney film ‘Around the World in 80 days’. Afke en ik hadden een New Yorks Afro-American topmodel als minnares en voelen ons als een vis in het water in het nachtleven van de Big Apple. Kortom I love America!
Enigzins vermoeid weer thuis uit Venetie, waar ik direct een ontvangst voor een groepje jetsettende vrienden uit Londen, Teheran, en Milaan moest regelen, en een improviserende foto shoot tot vroeg in de ochtend met een door hen meegebracht Russisch topmodel deed, pakten Afke en ik op de ons kenmerkende manier onze trollies.
Voor lange reizen altijd de avond en nacht voor vertrek, vaak nog de hele nacht files naar de laptop copieerend, wasjes draaiend, en bezig documentatie of duikbrillen bij elkaar te graaien. En dan stressend in de taxi en rennend over Schiphol. Kunnen we dan nooit eens relaxed wat eerder met inpakken en reis voorbereidingen beginnen?
Sigaretten rokend, en croissants, en biertjes wegwerkend haast ik me naar de gate.
In de vliegtuigstoel eindelijk rust. Mobiel uit , wat we vergeten zijn kunnen we nu toch niet meer ophalen. De slaap zet in en ik glijd weg in flarden van dromen over rijpe nymphomane stewardessen ,type MILF, en metropolen waar ik doorheen vlieg als door een 3 dimensioneel grid van een computerspel. Af en toe schrik ik wakker en bestel een Bloody Mary, (Op Amerikaanse vluchten altijd extra lekker met een blikje Mr. & Mrs. T Bloody Mary Mix in de Vodka. )
Als we op Kennedy Airport aankomen realiseer ik me meer wat deze reis inhoud: ik ga niet naar New York, maar naar upstate New York. De provincie in, We moeten baggage uit- en inchecken en met een afgeragd propeller vliegtuig dat duidelijk onderhoud verdient een vlucht van ruim een uur de negorij in maken naar een plaatje dat Albany heet.
Ik bedoel Albany. Hoe verzin je het. Er is werd eens een Bienalle in Albanie georganiseerd waar ik voor uitgenodigd was. Ik vond dat toen al een onzalig idée.
Nooit geweten dat er blijkbaar zoveel Albanezen naar Amerika zijn geemigreerd dat ze zelfs een eigen gehucht naar hun land konden vernoemen.
Toen we aankwamen vliegen bleek het iets groter dan gedacht; er was zelfs iets van een universiteit. Maar op de schaal van ‘bij ons is alles groter Amerika’, was het nog steeds een gehucht. Toen Afke en ik de roltap richting uitgang afrolden zagen we twee frisse jonge meisjes al naar ons zwaaien. Ze hadden ons waarschijlijk gegoogeld en ons van de foto’s herkend. Een ervan had een bordje met Micha Klein erop in haar hand. Zij zouden ons naar de locatie, en het hotel brengen, in wat bleek een grote oude productie bus van het MASS Moca. Ik ging er vanuit dat ik nu spoedig in de relatieve privacy van m’n hotel zou bevinden, om bij te komen van de trip, en me over te geven aan room services en pay channels. Dat was iets te vroeg gejuigd zo werd duidelijk. We moesten nog anderhalf uur verder de bush in naar een plaatsje dat North-Adams heet, en dat zelfs niet meer upstate New York ligt maar in Massechusets…Ik had het moeten vermoeden:MASS Moca.
Ik had alleen even de vergissing gemaakt door het MASS in de naam te associeren met iets als masaal, of met massa’s mensen. Ik besloot voorlopig maar geen verdere inlichtingen rond onze bestemming in te winnen. De bus, hoewel krakkemikkig bleek een prima vervoersmiddel voor Afke en mij: op de lange achterbanken konden we horizontal, en spoedig vielen we, rijdend door de slaapverwekkende buitenwijken van Albany in slaap.
Op een gegeven moment werd ik weer wakker, en keek uit het raam. We reden door een prachtig glooiend landschap, met groene weiden en esthetische bossages. Her en der bevonden zich houten huizen met verandas, a la ‘Kleine Huis op de Prairie’. Op de verandas uiteraard de onvermijdelijke schommelstoel. Ik zat in een tijds capsule en reed terug in de tijd! Het landschap werd doorkruist door kletterende riviertjes, waar het zonlicht gefilterd door het loof, een spel van twinkelende highlights en zachte schaduwen op veroorzaakte. Ik verwachte ieder moment Tom Sawyer en Huckleberry Finn op hun volt de hoek om te zien komen, maar de rivier was al weer uit beeld en ik reisde verder terug in de tijd. Op de heuvels zag ik een begraafplaats met ruim uit elkaar geplaatse graven met zuilen en een paar kruizen als zerk. Zag erg goed uit zo. Leek wel een beetje op een veld met menhirs zoals je dat in Bretagne kan zien. Hier lag je op zich wel goed.
Lang kon ik er niet bij stil staan want verder ging onze reis. Er maakte zich een aangename verbazing van mij meester, en ik nam een en ander met stijgend amusement waar. De Amerikaanse vlaggen aan de huizen begonnen op te vallen, soms bordjes om de troepen in Irak te supporten, kischerige tuin voorzieningen, links zag ik een oprijlaan opdoemen geflankeerd door twee gigantische witte leeuwen op zuilen. Een soort postmodern cartoon sjiekigheid waar Jeff Koons nog een punt aan kon zuigen. Het bleek de ingang naar een trailer park. Ik zag de ‘white trash’ al aan een soort zwembadje bij de kantine staan roddelen. We passeerden een soort van dorpskern met verdacht veel kerkjes en onze vrolijke stagieres kwekkelden lekker door over de historie van de plek en het natuurschoon. Ik begon me nu toch een beetje zorgen te maken. Het zou toch niet waar zijn? Dat ik door het hele culturele circus van de Nederlandse Ambassade , met hun ondersteunende advies organen, en freelance consultants, naar de ‘Middle of Nowhere’ ben gebracht? Ondertussen reden we eindelijk North-Adams binnen. Onmiddelijk vielen de grote leegstaande fabrieken op. Dit was een spookstad! Door de industrie verlaten bewoners in een desolate stad zonder werk, hun heil in drank en drugs zoekend. Een soort Flynt, waar Michael Moore zo’n schrijnende documentaire over maakte. Nu werd het toch echt tijd voor de hamvraag: hoeveel inwoners heeft North-Adams eigenlijk?
Enigszins beschroomd gaf de blonde stagiere (die met er met die frisse jeugdige blosjes op haar wangen eigenlijk best wel een beetje lekker uit zag, als je daar van houd) antwoord. 17.000 inwoners. Zeventienduizend! Ik werd gek. Ik heb in Nederland optredens gedaan voor meer publiek als alle inwoners van dit gat op de kaart bij elkaar!
Dit kon niet waar zijn. De meisjes vertelden dat we er nu bijna waren. We passeerden nog een houten kerkje en een aftands benzine station, dat van alle overbodige luxe was ontdaan en terug gebracht naar de ‘bare essentials’ eigenlijk op een minimalistische manier wel weer bijna mooi was. Niet glad genoeg voor een Ruscha, maar eerder op z’n duits neo-geo post modern met figuratieve inslag. Er doemde links weer zo’n gigantisch rood bakstenen overblijfsel uit de tijd dat hier nog enige economische activiteit gaande was op aan de linkerhand. Een droeve dinosaurus, ingehaald door de evolutie van de globalisering. De ontslagen, en overbodig geworden, werknemers, vervangen door hun goedkopere conculegas in China, in een waas van alcohol, nationalistische sentimenten, drugs, en lijm snuivend achterlatend. Deze stenen reus bleek het MASS Moca. Het blonde meisje wees me op de belettering die ik niet kon waarnemen voor het moment. Oh my god. Een kraakpand in de middle of nowhere, om geven door houten huisjes met 17.000 teleurgestelde bewoners. Ik begon me nu echt zorgen te maken over het hotel.
Ik ben daar nogal eigenaardig in. Dat moet gewoon goed zijn anders kan ik buitengewoon pissig worden. Een organisator die mij 3 weken geleden op een feest voor het Film Festival van Cannes boekt, en het flikte mij in een soort Oost Europese gevangenis aan de perifie met uitzicht op een afwerk plaats voor containers, en een management wat erop uit was om dit verblijf op een strafkamp te laten lijken heeft het geweten. Mijn spaarzame uitbarstingen zijn geen pretje om over je heen te krijgen. Ook in Munchen heb ik een galeriehouder wel eens midden in de nacht een ander hotel laten regelen omdat de kamer ondermaats was. Hoewel ik best van reizen houd, en met het ongemak daarvan kan leven, vind ik dat als ik mijn loft aan de gracht moet verlaten, toch minstens hotel ruimte van 4 sterren of meer indien beschikbaar moet hebben om niet het gevoel te krijgen dat ik straf heb. We rijden op een serie houten huisjes af tegenover het museum, dat er van deze kant echt gigantisch uitziet. ‘Het is het grootste museum in Amerika’, roepen de stagieres enthousiast. Ik had het kunnen verwachten, Daar was ie dan. Zelfs een compleet geisoleerd dorp 3uur reizen van de grote stad blijken iets groter en beters te hebben. Ik moest toegeven dat de afmetingen imposant waren. De Hermitage is er niks bij.
Nu nog de bezoekers aantallen, die dit ruim gefinancierde initiatief van de Nederlandse overheid overhead moeten rechtvaardigen. De serie houten huisjes blijken het hotel te zijn. Een niet helemaal geruststellende gedachte. Helemaal niet meer als het blonde blozedoosje vertelt dat het een serie vervallen ‘crack-houses’ was. We stappen uit en pakken de baggage, en ze vertelt verder dat we hier wel lekker kunnen relaxen. Er is een zwembad en een hot-tub… Binnen bleek de suite toch wel aan onze kwaliteits normen te kunnen voldoen. Een soort ‘Granny Chique Industrial’ stijltje wat voor de afwisseling best aardig was. 200 draads beddengoed, het kon er mee door. Broadband Internet access, goed gevulde mini-bar met interessante amerikaanse biertjes , zowaar een Jacuzzi in de badkamer en, een aparte douche met zo’n mega brede douchekop, badjassen, lekker veel handdoeken, en prettig geurende beauty productjes. Ja, best leuk eigenlijk allemaal. Ik had de hele tijd gedacht dat ik zodra ik in het hotel was horizontal zou gaan crashen tussen de crispy lakens om me weer een beetje op te laden, maar na tien minuten kreeg ik al trek om het zwembad en de hottub uit te proberen. Het was prachtig weer, dus het koste geen moeite Afke mee te krijgen. Zij is zowieso altijd wel voor wat sportiviteit in de buitenlucht bij daglicht te porren, terwijl ik daar in Nederland wel eens wat terughoudend in kan zijn. Maar nu zaten we heerlijk op een lijn, hesen ons in sexy braziliaanse zwem-gear, hulden ons in onze nieuwe dike badstof robes, en togen naar beneden, om de faciliteiten te checken…
De zon was ondanks het late middag uur, van rond zessen nog steeds heerlijk, er was verder niemand bij de poel, Afke en ik werden allengs vrolijker, het zwembad bleek verwarmd, en de hottub nog warmer, dus ik kreeg weer praatjes. Door het baden spoelden alle onzuiverheden en opgepikte vibes uit ons aura en voelden we ons herboren. Het groen van de bomen was ongekend intens, het rook prettig naar frisse lucht met een hint van hars. Ik stak een menthol sigaret (Gaat je hoofff van oopuhhh) op, en nam nog een slok van m’n Samuel Hopsakee biertje, keek naar de verpakking en zag dat de houdbaarheidsdatum met bijna een jaar overschreden was… En ik had er al twee op.
Smaakten prima, maar ik nam me voor om er straks toch nog maar even de frontdesk over lastig te vallen, om zeker te maken dat die van m’n vast wel weer gepeperde mini-bar rekening verdwijnen.
Gezamelijk relaxend. van onze zwembad faciliteiten genietend, Afke en ik, samen, met z’n tweeen, was zo heerlijk. Eerlijk. We hadden elkaar de afgelopen maand nauwelijks gezien, dus hadden genoeg te bespreken, maar die tijd werd ons niet gegund. Daar kwam al de eerste op een rij van mensen die we aanstonds zouden leren kennen aangelopen met een vrolijk uitgeroepen ‘Oh Micha sooo leuuk dat je er bent!’.
Ik stond daar in m’n miniscule braziliaanse hipster nat te wezen, maar ze kwam resoluut op me aflopen, nog even overwegend of ze door het bloemperk de kortste weg zou nemen of toch maar het de houtsnippers beklede pad. De‘officiele route’ . Ze koos voor het laatste, kwam op me af om me, ondanks m’n natte lijf, te omhelsen en een kus te geven en stelde zich voor als Jean Wilker. Directeur Cultural Affairs bij de Nederlandse Ambassade in New York. Ze begint enthousiast te vertellen over de bijzonderheid van het project, en de locatie. Hoewel in de ‘middle of nowhere’ schijnt het toch een belangrijke plek te zijn waar mensen op af komen. Ik ben benieuwd. Afke informeert naar de locatie van, en het transport naar het restaurant, waar die avond een officieel welkomst diner wordt gegeven. Dat schijnt namelijk weer in een ander gehucht, 15 kilometer verderop, plaats te vinden. Jean vertelt doodleuk dat er twee taxi’s zijn besteld als transport voor de VIPs.
Ik neem dat Afke en ik daarbij horen, maar dat blijkt niet zo te zijn… Ik vraag wie er dan meer VIP is dan wij, maar dat wordt niet helemaal duidelijk. Ik kan het me ook niet echt voorstellen. De twee meisjes van de ambassade bleken dit geproduceerd te hebben, en deden nogal ingewikkeld over het feit dat er twee mensen extra vervoerd moesten worden. Moet je nagaan; vlieg je de halve wereld over voor een optreden op uitnodiging van de Ambassade, ben je blijkbaar toch nog niet VIP genoeg dat je transport naar het welkomst diner geregeld wordt. Dat ben ik niet gewend. Ik suggereer vriendelijk dat ze dan een extra taxi bestellen… Zodat Afke En Ik Ook Naar Het Diner Kunnen. Simpel toch?!?!
Op het pad voor het hotel zien we een jogger aankomen. Op zijn bezwete shirt prijkt de tekst ‘De Tranen van Den Uyl’. Jean spreekt hem joviaal aan op zijn sportieve gedrag, en hij vertelt dat het joggen hier zwaarder is als gedacht met al die licht glooiende straten. Vooral naar boven toe is het pittig. Ik moet er persoonlijk niet aan denken hier te moeten joggen, helemaal niet heuvel opwaarts, en stel me tevreden met wat baantjes in het verwarmde zwembad. De man komt er ook bij zitten en stelt zich voor als Jan Hoekema, Ambassadeur voor Internationale Culturele Samenwerking van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Jawel. Wordt binnenkort burgemeester van Wassenaar. Ik wist helemaal niet dat we een speciale Ambassadeur voor Internationale Culturele Samenwerking hadden, maar heb geen tijd om rondom deze boeiende materie informatie in te winnen, want alweer de volgende player dient zich bij het zwembad aan: Pieter Zeeman van SICA. Dat staat voor Stichting Internationale Culturele Activiteiten. Jazeker. Deze adviseert de Ambassade bij dit project. Zo gaat dat. Hij heeft ook nog een medewerker, waarvan de naam me ontschoten is, bij zich. Daarna komen ook nog twee jonge dames langs die blijkbaar ook werkzaam op de ambassade zijn, en Pieter Woudt, de grafisch ontwerper die de vormgeving van het project voor z’n rekening heeft genomen.
Ik begon me, tegenover deze plotselinge overmacht aan aangeklede organisatie, behoorlijk naakt te voelen in mijn ‘brazilian hipster’, en verbaasde me over de getalsmatige verhouding bobo’s versus kunstenaars. Hier zat ik met Afke, omringd door maar liefst 7 mensen van ondersteunende organisaties, en dat had ik vermoedelijk nog niet iedereen gezien. Jean begon te uit te leggen waarom Nederland 2 Miljoen euro spendeert om een cultureel festival te organiseren, in wat ik toen nog zag als ‘the middle of nowhere’. Het achterstandsgebied met grote werkeloosheid herbergt echter belangrijke culturele instituties, zoals Spring Dance, The Clark, MassMoca, en Tinglewood. Veel New Yorkers beginnen er als alternatief voor de Hamptons een tweede huis te kopen. Kortom weer een voorbeeld van hoe een cultureel initiatief welvaart kan brengen in een buurt waar de omstandigheden slecht zijn. Ik begin het verhaal te vertellen hoe wij volgens deze filosofie getracht hebben een positieve bijdrage in de Amsterdamse Bijlmer te leveren, met ons Strand restaurant en cross-cultural podium Together dat wij daar in de zomer van 2006 runden. Een initiatief om de Centrale stad te integreren met de buitenwijk, om een ontmoetingsplek en ruimte voor dialog te creeeren voor de verschillende bevolkingsgroepen. En hoe we daar in tegengewerkt werden door het Stadsdeel. Jan Hoekema bleek vanuit zijn vorige baan nauw betrokken te zijn geweest bij Zuid-Oost, (toeval bestaat niet!) Hij belooft me dat hij even over onze situatie aldaar zal nadenken, en ons mischien in contact kan brengen met mensen die ons kunnen helpen. Bij projecten met de overheid moet ik in ieder geval geduld, en doorzettingvermogen hebben tipt hij mij.
Hierna wordt het omkleden voor het diner. Er zouden taxi’s klaar staan rond kwart voor zeven. Afke en ik frissen ons op, hijsen ons in iets semi-officieels, maar toch sexy zwarts, en lopen naar beneden. Er wacht een taxi op ons, met als chauffeuse een authentiek exemplaar. Geboren en getogen in Adams, wat ten zuiden van North-Adams ligt en nog kleiner is, ziet ze er uit als de belichaming van ‘White Trash’ : wit, dik, vette haren, slechte huid, hardrock t-shirt, buitenproportioneel model zonnebril, die haar overigens goed staat, ik complimenteer haar hiermee. Nooit buiten de streek geweest, antwoord ze op onze vraag, en het MASS Moca heeft nog niet de werkgelegenheid gebracht die beloofd werd toen het zich hier vestigde. Mischien komt dit nog. Ik weet niet wat voor fabriek er ooit in dit gigantische gebouw gevestigd was, maar er werkten vast meer mensen dan in de cultuurfabriek die het nu is. Het is waarschijnlijk nog even wachten op de boutiques, galleries, en restaurants die in de buurt van een dergelijk initiatief uit de grond zouden moeten springen. Voorlopig moeten we nog even het dorp uit voor het restaurant. Onderweg passeren we nog meer huisjes die prominent "The Star-Spangled Banner" uit hebben hangen. ‘Mensen moeten wel veel van hun land houden als ze zo massaal de nationale vlag uithangen’, houd ik het het gesprek gaande. Als antwoord krijg ik het verhaal dat de mensen daar na 9/11 mee zijn begonnen, en er eigenlijk niet meer mee opgehouden zijn. Alsof ze op een bijna magische manier, door trots vertoon van hun nationaliteit, de fabrieken en de werkgelegenheid die hen voor verre oorden verlaten heeft, terug naar hun woonplaats kunnen toveren, mijmer ik.
De taxi bleek nog niet voor ons betaald, dus er moest gepind worden. Bij twee automaten werden onze kaarten niet geaccepteerd. We probeerden Miss Thang nog even euros aan te smeren, maar die zijn moeilijk te verkopen aan iemand die nooit verder dan 100 miles van z’n geboorteplek geweest is. Besloten werd dan maar naar het restaurant te gaan, en ter plekke de organisatie te vragen dit op te lossen.
Pieter Zeeman van SICA blijkt bereid de benodigde 7 dollar uit z’n zak te trekken, en ontneemt daarmee Miss T. van de angst voor dit ritje niet betaald te krijgen vanavond, en ons van een genante situatie. Het restaurant zag er best aardig uit. Gezellig op z’n provinciaals. Best veel mensen ook. Velen netjes in pak. Ik realiseer me dat ik niemand ken, als iemand mij herkend. Vrolijk lachend zegt hij dat we mekaar eerder ontmoet hebben. Ik vraag hem me even op weg te helpen. En ja hoor, het is Robbert Kloos, werkzaam op Culurele Zaken op de Ambassade in New York. We hadden elkaar ontmoet tijdens mijn soloshow bij Mary Boone in 2000, en hij was ook op ons feestje in de Twilo toen. Hij bleek diegene die er voor had gezorgd dat wij hier waren nu. Toen de organisatie op zoek naar iets leuks voor de opening van het festival was, suggereerde hij dat ‘Micha Klein wel een feestje kon maken’. Aha, dus zo was dat gegaan. Ik had nog even gehoopt dat ik in de officiele selectie voor dit prestigieuze festival van Nederlandse Cultuur had gezeten, maar ik bleek uitgenodigd voor het feestje, waar ik wegens gebrek aan budget ook nog eens zelf de muziek moest regelen. Toen ik aan tafel werd voorgesteld als de DJ/VJ, kreeg ik wel de behoefte deze grove tekortdoening van mijn kunstenaarsschap enigzins te nuanceren met wat feiten. Waar de organisatie blijkbaar wel wat behoefte aan had, want toen ik even later de Ambassadeur voor Internationale Culturele Samenwerking, Jan Hoekema, in zijn toespraak hoorde beweren dat Fransje Killaars (van wie er tijdens het festival een grote installatie in het MASS Moca te zien is) de beroemdste Nederlandse Kunstenaar is, begon ik toch echt aan mezelf te twijfelen. Had ik iets gemist? Ik nam me voor Fransje even te Google’n in het hotel. Het diner verliep zoals dat gaat; veel toespraakjes en blijken van dankbaarheid, en respect wederzijds. Af en toe ontsnappen Afke en ik, en mede-roker Robert Kloos, naar buiten voor een hoognodige dosis nicotine. Tegen de tijd dat het dineetje ten einde begon te lopen waren Afke en ik in ieder geval slim genoeg een lift terug naar North Adams te regelen, vage afspraken makend aldaar in de locale bar ‘Mohawk’ nog een afzakkertje te gaan drinken met Kloos en wat leuke types, hoewel onze jetlag begint op te spelen. Aangekomen op de hotelkamer google ik even snel Fransje. Als een opdracht voor de overheid en het assistentschap van Sol Lewitt je al NL’s beroemdste Kunstenaar maakt? Blijkbaar had ik toch niets gemist. Dan overwint onze nieuwsgierigheid, dit keer naar het nachtleven van North Adams, het weer eens van onze vermoeidheid. Hier hebben we wel vaker last van, waardoor een chronische oververmoeidheid altijd op de loer ligt. Desondanks besluiten we af te zakken naar de ‘Mohawk’ voor nog één drankje. Informatie bij de hotelbalie naar de ligging van bovengenoemde localiteit leert ons dat we de ‘Mohawk’ vanavond niet meer van binnen gaan zien. Die is al dicht. De rest van de NL crowd had zich dus maar verschanst in het Cafe Latina op het MASS Moca complex. Dat is gelukkig op loopafstand. Aangekomen treffen we onze vrienden in een drankgelag begeleid door live muziek van een punkbandje. Conversatie is nauwelijks mogelijk door het geluidsniveau daarvan. Ik moedig de band, die een beetje aarzelt het volgende nummer te starten, aan met een ‘come on motherfuckers, just give it to us’!, en slamdance even, als ze in puntige accoorden het nummer inzetten.
Het café heeft iets jongerencentrumachtigs, en de muzikale voorkeur in deze contereien is ‘alternative rock’, zoals dat heet, en zoals je kunt verwachten in een Amerikaans dorp waar alleen blanken wonen. Ben benieuwd hoe er gereageerd gaat worden op mijn set tijdens de opening morgen. Afke maakt er in ieder geval het beste van en begint de white punks on dope alvast te fotograferen. Onhandig poseren ze voor de camera. Ik probeer ze los te krijgen met stoere sex, drugs en rock ‘n roll praat, die met name indruk lijkt te maken op een chickie van 16.‘You are a strange one’, zegt ze, en kijkt me geil aan. Shit zo jong en nu al verpest. Provocerend staart ze me recht in m’n ogen, terwijl ze haar tong in haar vriendje, een kaalgeschoren punk, z’n keel duwt. Bad girl. Ben benieuwd of ik dat tuig morgen een beetje aan het ‘housen’ kan krijgen. Robbert Kloos vertelt me dat dat Tiesto, op een feestje tijdens de Designbeurs in Miami, niet lukte. Toen hij de verzameld culturati met z’n normale mix niet aan de gang kreeg, besloot hij disco te gaan draaien. Maar ook deze poging was vergeefs en hij kreeg de boel niet los. Ik neem aan dat hij voor dit mislukte optreden toch gauw 10 keer meer als ik betaald kreeg, door de Amerikaanse meceanas die het feestje organiseerde. En dan hoeft ie nog niet eens te VJen. Volgend jaar mag ik het proberen op desbetreffend feestje zegt Kloos. Ik vind het een goed idée. Hoop dat ze me dan beter betalen als deze keer. Nu werd het tijd voor slaap want zo’n jetlag kan je niet blijven onkennen. Back to the Porches, naar morpheus’ armen, daar in dat kleine huis op de prairie.
Als ik me klaarmaak om naar bed te gaan begint Afke me te stressen. Hoe ik het ga doen met die DJ set, of ik m’n playlist al klaar heb, hoe ik het af ga spelen, tralala the works…
No sleep till Brooklyn, denk ik. Daar gaan we weer. Ik probeerde vanmiddag m’n CD’s, die Rogier nog voor me gebrand heeft in de nacht voor vertrek, te draaien op de DVD player in de hotelkamer. Ze worden niet herkend. Kut. Ik verzin dat ik dan met m’n verzameling MP3’s kan gaan draaien. Mischien toch wel handig om dat dan van een andere laptop te doen als mijn VJ laptop. Ik lees dat de frontdesk ook een laptop verhuurd, dus dat moet ik checken ‘s ochtends. Of er een van MASS Moca lenen. Ik bedenk wat voor opties voor mix-software ik heb, download plugins, software. Probeer installatie’s, check songs, en verzin playlists. Ik wist toch zeker dat er een plugin voor Winamp was die songs automatisch mixte? Of zal ik toch alles beat-matchen met Acid? Ik had hier weer veel te simpel over gedacht, en begon me te realiseren dat ik door het verzoek of ik wegens gebrek aan budget niet zelf een stukje muziek kon regelen nu weer een onrustige nacht zou beleven. Ik was gestressed. Dat werd er de volgende dag niet beter op toen bleek dat de verhuur laptop van het hotel antiek was, met windows millennium als operating system, en MASS Moca niet direct een laptop beschikbaar had. Tja, en ga dan maar eens soundchecken… Zenuwen! Sound gechecked met m’n VJ computer, werkt. Video gechecked. Komt binnen, maar het is nog licht, dus we kunnen nog niet zien hoe het er uit gaat zien op het scherm. Scherm? Zeg maar gerust SCHERM! Wat een lap! Ik denk toch gauw iets van 6 meter bij 12 meter. Niet slecht, ik ben benieuwd hoe dat er uitziet vanavond. Ondertussen hebben ze bij MASS Moca toch nog een presentatie laptopje gevonden die ik mag gebruiken. Pfffff. Salvation just in time! Afke en ik gaan terug naar het hotel. Ik moet m’n audioset naar de leen-laptop copieeren, en wat voorbereidingen voor de show doen. Ik bel nog even met Ramon in Nederland om hem te vragen hoe het zat met die automixplugin voor Winamp, en na zijn tip krijg ik ook dat werkend. Yeah, we’re ready to roll! We pakken onze spullen in, en worden opgehaald door een van de blonde stagieres. Als we het MASS Moca terrein oplopen (zij kan niet verder door met de auto) valt ons de doodse stilte op. Het plein voor het gebouw is volkomen leeg, en het gebouw zelf ziet er gesloten uit, Heel eigenaardig. Is hier een neutronen bom gevallen of zo? Nee, dit is de opening van een groots Nederlands Cultureel Festival. Nergens hangt een vlag of banner, of een flinke inktjet met de naam van de tentoonstelling. Zeker vergeten? Zonde. Volgende keer even aan denken. Kost weinig, en ziet er veel professioneler uit. We doen de deur open, de opening is blijkbaar toch al begonnen. Dre zit lekker te spelen op een grote vleugel, onder zijn speelse overkapping op de binnenplaats. De kunstenaar treedt op in een door hemzelf ontworpen pavilioen. Doet ie goed. Er zijn best een aantal mensen op deze prachtige avond., Ik weet niet waar ze allemaal vandaan komen, maar ze zijn er. Netjes aangekleed en wel. Cultureel publiek. Beetje ouder. Relaxed sfeertje. Beetje tuttig. Ben benieuwd of dat nog een beetje los gaat later, maar heb er een hard hoofd in. Het buffet is al verorberd, we krijgen wat drankjes, en worden naar onze kleedkamer gebracht. Kleedkamer? Zeg maar gerust kleedkamers! Hier kunnen die 60 man 18e eeuwse kleedkamermuzikanten ook wel uit de voeten. Nu is het er vooral erg ruim en rustig. Om 10 uur moet ik beginnen, na het optreden van string kwartet ZAPP. We lopen naar beneden, om ons onder te dompelen in het publiek, en om standby voor optreden te zijn. Al onze vriendjes zijn er. Kloos, Zeeman, de architect uit Miami, Jean… Iedereen heeft zin om te drinken, en de wodkas (met een ‘dash of cranberry juice’) zijn niet aan te slepen. Consumptiebonnen heeft niemand gekregen, maar om nou te gaan betalen bij m’n eigen optreden gaat toch echt te ver. Ik gooi het op een akoordje met een sympathieke barman. Gratis drank voor Artists. Voelt ie wel wat voor. Klinkt als fair deal. Geregeld! Er worden grappen, grollen, en heel veel snapshots gemaakt. Gegrinnek, en gegiebel. Mischien is iedereen toch best een klein beetje zenuwachtig. Dat uit zich dan vaak zo. Ikzelf probeer ook wanhopig grip op m’n situatie te krijgen. Het strijkje staat te strijken, het nette blanke publiek zit rustig op de tribunes, van de zwoele avond te genieten. Hoe moet ik hier op aansluiten? Zo van: eerst even een gezellig strijkje, en dan de beuk erin? Ik had al besloten dat ik niet echt zin had in een ‘light house’ set met verwaterde jazz en vocal house, maar een mooie minimal set gepland. Zou iedereen wegrennen? Ik kan me er echt niets bij voorstellen. Dan nog maar een WodkaCranberry. Ik wordt een aantal keer naar voren gehaald omdat ik moet beginnen, maar het bleek vals alarm. ZAPP deed nog een paar toegiften. Het werd nu in ieder geval donker buiten, ook wel handig, op zich, als je een feestje met video-projecties moet doen. Maar nu was toch echt het laatste nummer klaar en moest ik aanstonds beginnen. ZAPP bedankte het publiek en kondigde zichzelf uitgebreid af. Ik vroeg me af of iemand mij zou aankondigen. Dat stond niet in het scenario. Dan doe ik dat zelf wel, dacht ik, en regelde snel een microfoon bij de geluidsman. Het kwartet verliet het podium onder enthousiast applaus. Ja, nu moest ik. And now, something completely different…
Ik loop het podium op, ga achter m’n apparatuur staan, en begin door de microfoon te praten. “Good evening beautiful people of North Adams, my name is Micha Klein, and I’m here to represent the more futuristic tendencies in Dutch Art”, schalt het over de binnenplaats. “What you are going to witness tonite, is a new artform called Vjing. Invented during the start of techno house culture in the late 80’s, this artform creates a unique blend of music and visuals. Some of you might think the music is too loud, or the images move too fast. Give it a change. You might just love it!”
Ik startte de eerste track en begon m’n performance. Meteen al ging er van alles mis. Bepaalde nummers speelden niet af, om onduidelijke redenen, dus herhaalde ik maar weer een nummer todat alles het weer wel deed. Stressend directories doorploegend. Beetje van m’n apropos hierdoor kon ik ook niet gelijk het juiste beeld vinden. Kortom ik moest er even hard tegenaan. Geconcentreerd en zwetend stond ik m’n mix naar het door mij beoogde niveau te werken. Hierdoor had ik even niet al te veel oog voor het publiek. Toen ik weer opkeek echter , stond, tot mijn verbazing, de hele dansvloer vol met dansende mensen! We hadden een feestje! Jawel! De muziek slaat aan, mensen roepen of het harder mag, zelfs Jean Wilker vraagt of ze op het podium mag dansen. Bizar, en geweldig! Compleet divers publiek. Ondertussen zijn ook de locale jongeren binnengekomen. Ze staan te grooven met de culturati, de bobo’s, en de ambassadeurs. Dat noem ik nog eens verbroedering op de dansvloer. Iedereen los! Lachen, zoenen, dansen,sjansen. Top. Topperdetoptop.Top! Die shit is aan!!! Echt wel!
Ja, en dan crashed natuurlijk m’n VJ computer. Fuck. Ik was net zo lekker bezig. Shit. De muziek gaat gelukkig wel door (thanks MASS Moca!) en de microfoon doet het nog. Terwijl ik op de reboot wacht, en Videoflux weer op start, begin ik te rappen: “We’ll be right back. Right back people, Right back. Back on track, just let me hack, while you jack, We will be right back, back on track Jack, just let me check, check, check…”
Ook wel vet eigenlijk. Ik ga er de rest van de set op de juiste momenten mee door. Multifunctional! Vette set! VJ, DJ, MC! Lachen!
Onvermijdelijk komt dan het verzoek of ik wil afronden. Hoewel het publiek er helemaal in zit, en er nog duidelijk geen genoeg van heeft.. Ik draai nog twee knallers en stop.
Het publiek blijft om meer roepen. Ik besluit met het, lovely but cheesy ,‘How deep is your Love’, een remake van de oude Beegees classic, af te sluiten. Op het scherm begeleidt door m’n vliegende Club Love hart (een combinatie van het gevleugelde hart van de Sufis, en een bloem van de Flower Power, dit alles vormgegeven in de strakke 3D computerlook van de House) neem ik afscheid. Sweet vibes into the Night…
Ik wordt overdonderd met complimenten, en opgewonden haast iedereen zich naar bed, of naar de afterhours waar de avond nog tot in de kleine uurtjes voortgezet wordt. De architect laat pizza aanrukken, liters bier gaan van hand tot hand, op de parkeerplaats rookt jong North Adams stiekem jointjes. De Nederlandse zomer is begonnen in de Berkshires.
"Kom net uit Venetie, de laatste stop op mijn ‘mini European tour’, waar ik de eerste van een nieuwe serie werken liet zien..."
"... en die mij die week daarvoor, in gezelschap van mijn broer Onno ook al naar London....."
"..en Ibiza voerde,..'
"Zoals jullie waarschijnlijk al weten heb ik een haat liefde verhouding met de US. Het land van de onbegrensde mogelijkheden, pioneers geest en kinderlijk enthousiasme, maar ook het land van kleinburgelijkheid, conservatisme, en evangelisch uitgedragen kapitalisme. Ik kom er regelmatig, maar door het gedoe en de paranoia rond 9/11, en de daarbij horende ‘veiligheids maatregelen’ zie ik altijd eeen beetje op tegen de reis. "
"Enigzins vermoeid weer thuis uit Venetie, waar ik direct een ontvangst voor een groepje jetsettende vrienden uit Londen, Teheran, en Milaan moest regelen, en een improviserende foto shoot tot vroeg in de ochtend met een door hen meegebracht Russisch topmodel deed..."
We reden door een prachtig glooiend landschap, met groene weiden en esthetische bossages. Her en der bevonden zich houten huizen met verandas, a la ‘Kleine Huis op de Prairie’. Op de verandas uiteraard de onvermijdelijke schommelstoel. Ik zat in een tijds capsule en reed terug in de tijd! Het landschap werd doorkruist door kletterende riviertjes, waar het zonlicht gefilterd door het loof, een spel van twinkelende highlights en zachte schaduwen op veroorzaakte. Ik verwachte ieder moment Tom Sawyer en Huckleberry Finn op hun volt de hoek om te zien komen, maar de rivier was al weer uit beeld en ik reisde verder terug in de tijd.
"De serie houten huisjes blijken het hotel te zijn. Een niet helemaal geruststellende gedachte. Helemaal niet meer als het blonde blozedoosje vertelt dat het ooit een serie vervallen ‘crack-houses’ was. "
Binnen bleek de suite toch wel aan onze kwaliteits normen te kunnen voldoen. Een soort ‘Granny Chique Industrial’ stijltje wat voor de afwisseling best aardig was. 200 draads beddengoed, het kon er mee door. Broadband Internet access, goed gevulde mini-bar met interessante amerikaanse biertjes , zowaar een Jacuzzi in de badkamer en, een aparte douche met zo’n mega brede douchekop, badjassen, lekker veel handdoeken, en prettig geurende beauty productjes. Ja, best leuk eigenlijk allemaal. ":
"...maar na tien minuten kreeg ik al trek om het zwembad en de hottub uit te proberen. Het was prachtig weer, dus het koste geen moeite Afke mee te krijgen. Zij is zowieso altijd wel voor wat sportiviteit in de buitenlucht bij daglicht te porren, terwijl ik daar in Nederland wel eens wat terughoudend in kan zijn. Maar nu zaten we heerlijk op een lijn, hesen ons in sexy braziliaanse zwem-gear, hulden ons in onze nieuwe dike badstof robes, en togen naar beneden, om de faciliteiten te checken…
De zon was ondanks het late middag uur, van rond zessen nog steeds heerlijk, er was verder niemand bij de poel.."
"..Afke en ik werden allengs vrolijker, het zwembad bleek verwarmd, en de hottub nog warmer, dus ik kreeg weer praatjes. Door het baden spoelden alle onzuiverheden en opgepikte vibes uit ons aura en voelden we ons herboren. Het groen van de bomen was ongekend intens, het rook prettig naar frisse lucht met een hint van hars. Ik stak een menthol sigaret (Gaat je hoofff van oopuhhh) op, en nam nog een slok van m’n Samuel Hopsakee biertje, keek naar de verpakking en zag dat de houdbaarheidsdatum met bijna een jaar overschreden was… En ik had er al twee op..."
Ik stond daar in m’n miniscule braziliaanse hipster nat te wezen, maar ze kwam resoluut op me aflopen, nog even overwegend of ze door het bloemperk de kortste weg zou nemen of toch maar het de houtsnippers beklede pad. De‘officiele route’ . Ze koos voor het laatste, kwam op me af om me, ondanks m’n natte lijf, te omhelsen en een kus te geven en stelde zich voor als Jean Wilker. Directeur Cultural Affairs bij de Nederlandse Ambassade in New York.
...De man komt er ook bij zitten en stelt zich voor als Jan Hoekema, Ambassadeur voor Internationale Culturele Samenwerking van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Jawel. Wordt binnenkort burgemeester van Wassenaar. Ik wist helemaal niet dat we een speciale Ambassadeur voor Internationale Culturele Samenwerking hadden, maar heb geen tijd om rondom deze boeiende materie informatie in te winnen...
"...want alweer de volgende player dient zich bij het zwembad aan: Pieter Zeeman van SICA. Dat staat voor Stichting Internationale Culturele Activiteiten. Jazeker. Deze adviseert de Ambassade bij dit project. Zo gaat dat. Hij heeft ook nog een medewerker, waarvan de naam me ontschoten is, bij zich..."
"En ja hoor, het is Robbert Kloos, werkzaam op Culurele Zaken op de Ambassade in New York. We hadden elkaar ontmoet tijdens mijn soloshow bij Mary Boone in 2000, en hij was ook op ons feestje in de Twilo toen. Hij bleek diegene die er voor had gezorgd dat wij hier waren nu. Toen de organisatie op zoek naar iets leuks voor de opening van het festival was, suggereerde hij dat ‘Micha Klein wel een feestje kon maken’. Aha, dus zo was dat gegaan. Ik had nog even gehoopt dat ik in de officiele selectie voor dit prestigieuze festival van Nederlandse Cultuur had gezeten, maar ik bleek uitgenodigd voor het feestje, waar ik wegens gebrek aan budget ook nog eens zelf de muziek moest regelen."
Af en toe ontsnappen Afke en ik, en mede-roker Robert Kloos, naar buiten voor een hoognodige dosis nicotine.
"Toen ik aan tafel werd voorgesteld als de DJ/VJ, kreeg ik wel de behoefte deze grove tekortdoening van mijn kunstenaarsschap enigzins te nuanceren met wat feiten. Waar de organisatie blijkbaar wel wat behoefte aan had, want toen ik even later de Ambassadeur voor Internationale Culturele Samenwerking, Jan Hoekema, in zijn toespraak hoorde beweren dat Fransje Killaars (van wie er tijdens het festival een grote installatie in het MASS Moca te zien is) de beroemdste Nederlandse Kunstenaar is, begon ik toch echt aan mezelf te twijfelen. Had ik iets gemist? Ik nam me voor Fransje even te Google’n in het hotel... Aangekomen op de hotelkamer google ik even snel Fransje. Als een opdracht voor de overheid en het assistentschap van Sol Lewitt je al NL’s beroemdste Kunstenaar maakt? Blijkbaar had ik toch niets gemist."
De rest van de NL crowd had zich dus maar verschanst in het Cafe Latina op het MASS Moca complex. Dat is gelukkig op loopafstand. Aangekomen treffen we onze vrienden in een drankgelag begeleid door live muziek van een punkbandje. Conversatie is nauwelijks mogelijk door het geluidsniveau daarvan. Ik moedig de band, die een beetje aarzelt het volgende nummer te starten, aan met een ‘come on motherfuckers, just give it to us’!, en slamdance even, als ze in puntige accoorden het nummer inzetten. Het café heeft iets jongerencentrumachtigs, en de muzikale voorkeur in deze contereien is ‘alternative rock’, zoals dat heet, en zoals je kunt verwachten in een Amerikaans dorp waar alleen blanken wonen.
Afke maakt er in ieder geval het beste van en begint de white punks on dope alvast te fotograferen.
Onhandig poseren ze voor de camera. Ik probeer ze los te krijgen met stoere sex, drugs en rock ‘n roll praat, die met name indruk lijkt te maken op een chickie van 16.‘You are a strange one’, zegt ze, en kijkt me geil aan. Shit zo jong en nu al verpest. Provocerend staart ze me recht in m’n ogen, terwijl ze haar tong in haar vriendje, een kaalgeschoren punk, z’n keel duwt. Bad girl. Ben benieuwd of ik dat tuig morgen een beetje aan het ‘housen’ kan krijgen.
"Nu werd het tijd voor slaap want zo’n jetlag kan je niet blijven onkennen. Back to the Porches, naar morpheus’ armen,
daar in dat kleine huis op de prairie.
Als ik me klaarmaak om naar bed te gaan begint Afke me te stressen. Hoe ik het ga doen met die DJ set, of ik m’n playlist al klaar heb, hoe ik het af ga spelen, tralala the works…No sleep till Brooklyn, denk ik. Daar gaan we weer."
"Ik was gestressed. Dat werd er de volgende dag niet beter op toen bleek dat de verhuur laptop van het hotel antiek was, met windows millennium als operating system, en MASS Moca niet direct een laptop beschikbaar had. Tja, en ga dan maar eens soundchecken… Zenuwen! "
"Ondertussen hebben ze bij MASS Moca toch nog een presentatie laptopje gevonden die ik mag gebruiken. Pfffff. Salvation just in time!"
Als we het MASS Moca terrein oplopen (zij kan niet verder door met de auto) valt ons de doodse stilte op. Het plein voor het gebouw is volkomen leeg, en het gebouw zelf ziet er gesloten uit, Heel eigenaardig. Is hier een neutronen bom gevallen of zo? Nee, dit is de opening van een groots Nederlands Cultureel Festival. Nergens hangt een vlag of banner, of een flinke inktjet met de naam van de tentoonstelling. Zeker vergeten? Zonde. Volgende keer even aan denken. Kost weinig, en ziet er veel professioneler uit.
We doen de deur open, de opening is blijkbaar toch al begonnen.
"Er zijn best een aantal mensen op deze prachtige avond., Ik weet niet waar ze allemaal vandaan komen, maar ze zijn er. Netjes aangekleed en wel. Cultureel publiek. Beetje ouder. Relaxed sfeertje. Beetje tuttig. Ben benieuwd of dat nog een beetje los gaat later, maar heb er een hard hoofd in. "
we krijgen wat drankjes, en worden naar onze kleedkamer gebracht. Kleedkamer? Zeg maar gerust kleedkamers! Hier kunnen die 60 man 18e eeuwse kleedkamermuzikanten ook wel uit de voeten. Nu is het er vooral erg ruim en rustig.
Al onze vriendjes zijn er. Kloos, Zeeman, de architect uit Miami, Jean… Iedereen heeft zin om te drinken, en de wodkas (met een ‘dash of cranberry juice’) zijn niet aan te slepen.
Het strijkje staat te strijken, het nette blanke publiek zit rustig op de tribunes, van de zwoele avond te genieten. Hoe moet ik hier op aansluiten? Zo van: eerst even een gezellig strijkje, en dan de beuk erin? Ik had al besloten dat ik niet echt zin had in een ‘light house’ set met verwaterde jazz en vocal house, maar een mooie minimal set gepland. Zou iedereen wegrennen? Ik kan me er echt niets bij voorstellen. Dan nog maar een WodkaCranberry.
Ik loop het podium op, ga achter m’n apparatuur staan, en begin door de microfoon te praten. “Good evening beautiful people of North Adams, my name is Micha Klein, and I’m here to represent the more futuristic tendencies in Dutch Art”, schalt het over de binnenplaats. “What you are going to witness tonite, is a new artform called Vjing. Invented during the start of techno house culture in the late 80’s, this artform creates a unique blend of music and visuals. Some of you might think the music is too loud, or the images move too fast. Give it a change. You might just love it!”
"Ik startte de eerste track en begon m’n performance. Meteen al ging er van alles mis. Bepaalde nummers speelden niet af, om onduidelijke redenen, dus herhaalde ik maar weer een nummer todat alles het weer wel deed. Stressend directories doorploegend. Beetje van m’n apropos hierdoor kon ik ook niet gelijk het juiste beeld vinden. Kortom ik moest er even hard tegenaan.
Geconcentreerd en zwetend stond ik m’n mix naar het door mij beoogde niveau te werken.
Hierdoor had ik even niet al te veel oog voor het publiek. Toen ik weer opkeek echter , stond, tot mijn verbazing, de hele dansvloer vol met dansende mensen! We hadden een feestje! Jawel! De muziek slaat aan, mensen roepen of het harder mag, zelfs Jean Wilker vraagt of ze op het podium mag dansen. Bizar, en geweldig!
Compleet divers publiek. Ondertussen zijn ook de locale jongeren binnengekomen. Ze staan te grooven met de culturati, de bobo’s, en de ambassadeurs. Dat noem ik nog eens verbroedering op de dansvloer. Iedereen los! Lachen, zoenen, dansen,sjansen. Top. Topperdetoptop.Top! Die shit is aan!!! Echt wel!
Ik besluit met het, lovely but cheesy ,‘How deep is your Love’, een remake van de oude Beegees classic, af te sluiten. Op het scherm begeleidt door m’n vliegende Club Love hart (een combinatie van het gevleugelde hart van de Sufis, en een bloem van de Flower Power, dit alles vormgegeven in de strakke 3D computerlook van de House) neem ik afscheid. Sweet vibes into the Night…
Ik wordt overdonderd met complimenten, en opgewonden haast iedereen zich naar bed, of naar de afterhours waar de avond nog tot in de kleine uurtjes voortgezet wordt. De architect laat pizza aanrukken, liters bier gaan van hand tot hand, op de parkeerplaats rookt jong North Adams stiekem jointjes. De Nederlandse zomer is begonnen in de Berkshires.
.